In deze rare corona-tijd waarbij je afstand moet houden van elkaar merk ik dat ik het soms wel fijn vind dat ik geen handen hoef te geven, het voelt soms zelfs als een bevrijding!
Ergens voelt het onbeleefd om de ander niet de hand te schudden maar dat komt omdat wij, in de westerse wereld, die afspraak hebben gemaakt, dat hebben we geleerd; dat hoort zo, dat is beleefd...
Maar hoe gênant is het, niet alleen voor kinderen, om op een verjaardag iedereen een handje te geven als je binnenkomt en 30 keer gefeliciteerd te zeggen! Waarom doen we dat? Kunnen we, als de corona-tijd voorbij is (als hij al helemaal voorbij gaat?), dat handenschudden niet achterwege laten? Een hand op je hart en de ander in de lucht en dan de ander aankijken! Hygiënischer en misschien wel meer verbonden? Of op een andere manier? Zo veel culturen doen het anders dus wie weet… komt het schudden van handen niet meer terug? Ik zou het niet erg vinden!
En dan nog die kus op de wang (1, 2 of 3?), vaker nog in de lucht… ook die mag van mij verdwijnen… Ik heb een hele lieve schoonzus die ik nooit kus… Wij geven elkaar al jaren een knuffel, gewoon even een omhelzing en elke keer realiseer ik me hoe fijn dat voelt, eigenlijk zo veel meer verbondenheid dan de meeste kussen… en tevens… hygiënischer!
Het fijne van geen handen schudden is ook dat niemand je meer naar zich toe kan trekken voor een kus of omhelzing die je niet wilt!
Dus, na corona-tijd! Wat mij betreft… Een hand op je hart en de ander in de lucht voor de meeste mensen (en maar 1x voor een groep mensen!) en een knuffel of misschien een welgemeende kus voor mensen waarbij je die behoefte voelt! En dat kan alleen als die behoefte wederzijds is! Wat vinden jullie er van?
Reactie plaatsen
Reacties